Vandaag een jaar geleden....

Vandaag, 3 januari 2016, is het een jaar geleden dat we om half drie in de ochtend telefoon kregen van het ziekenhuis.
Met het bericht dat mijn oma was overleden.
Ik kreeg dit van de zaalarts over de telefoon te horen en toen stond mijn wereld toch wel even stil.
Mijn oma was er niet meer, mijn oma die er er altijd voor mij was en die ik elke dag zag.
Samen boodschappen doen of samen gezellig winkelen.
Of gewoon samen een kop thee drinken.
Dit alles zal nooit meer kunnen en in een keer was mijn hele leven en wereld veranderd.

Het is moeilijk om te bevatten dat mijn oma er niet meer is.
Zelfs nu, een jaar later, heb ik nog steeds af en toe het idee dat mijn oma elk moment binnen kan komen.
Ook als er iets is, heb ik nog steeds dat ik het mijn oma wil vertellen.
En dan besef ik een seconde later dat dit niet meer kan.
Dat is dan toch nog steeds moeilijk.

 

Wat ik ook heb meegemaakt en voor mij nog steeds moeilijk is, is als ze aan bijv. mijn moeder vragen ''hoe is het nu met je'' en ze het niet eens aan mij vragen.
En ik erbij sta en ze niet eens de moeite nemen dit ook aan mij te vragen, net of het ''maar'' mijn oma was.
Ik gun het mijn moeder dat ze het vragen, maar ik zou ook best wel eens willen dat buitenstaanders het inzien dat het mijn oma was.
En dat ze veel voor mij betekende en ze als een tweede moeder voor mij was.
Zo jammer dat veel mensen dit niet beseffen en inzien, maar slechts weinigen hebben het aan mij gevraagd die het ook begrepen.

Nu een jaar later is het nog steeds moeilijk en mis ik mijn oma nog steeds.
Ik denk niet dat dit ooit over zal gaan, maar dat ik ermee leer leven om zonder mijn oma verder te moeten.